Do lat 50. XX w. często stosowano nawierzchnie z kamienia polnego (tzw. kocie łby), układanego ręcznie.

Zaletą był tani miejscowy materiał i wysoka trwałość, natomiast główną wadą była nierówna powierzchnia zmniejszająca komfort poruszania się. Obecnie sporadycznie stosuje się nawierzchnię z kamienia polnego podczas rekonstrukcji otoczenia obiektów zabytkowych (np. dziedzińce obronnych zamków). Problemem napotykanym przy rekonstrukcji jest niemal całkowity brak fachowców znających technologię układania wytrzymałego bruku. Dzisiaj głównymi zaletami są malowniczy wygląd (szczególnie w pobliżu zabytków architektury lub kompleksów zieleni), a także całkowicie naturalny, ekologiczny surowiec. Do dzisiaj nawierzchnie z polnego kamienia można spotkać na niektórych drogach polnych, wiejskich lub leśnych, a także w zabytkowych dzielnicach miast.

Proces układania kostki brukowej można podzielić na następujące etapy:

• projektowanie – stworzenie planu ułożenia kostki, obliczenie powierzchni, potrzebnej ilości kostki, krawężników, cementu, kruszywa i piasku.
• korytowanie – wykopanie rowu o odpowiedniej głębokości (w zależności od przeznaczenia budowanej nawierzchni i rodzaju gleby).
• układanie krawężników – zapobiegają zasypywaniu nawierzchni przez piasek i utrzymują kostkę brukową w pierwotnej pozycji.
• wykładanie podbudowy – złożona z odpowiedniego kruszywa musi charakteryzować się odpowiednią przepuszczalnością wód opadowych i mrozoodpornością.
• wyrównywanie podbudowy – dzięki temu nawierzchnia będzie równa i nie będzie się luzować.
• układanie kostki – poprzecznymi rzędami.
• zagęszczanie nawierzchni i wysypanie piasku – utwardzamy ścieżkę i zapobiegamy późniejszemu luzowaniu się kostki.